Einde wielerseizoen, start Kustmarathon

  

Ding dong! Dienstmededeling. Juist, je leest het goed, ik ga dit seizoen geen wielerwedstrijden meer rijden. M’n lichaam reageert nog verre van goed in uiterste inspanning. Het heeft allemaal nog te maken met m’n suikerspiegel.

Wat wel een goed bericht is, ik heb te horen gekregen dat ik geen suikerziekte heb. Insuline spuiten, suikerspiegel meten, het hoeft (gelukkig) niet. Wel zal ik m’n eetpatroon moeten veranderen, omdat m’n suikerspiegel wel iets meer op en neer gaat. Ik mag daardoor maar erg weinig koolhydrathen en suikers en dat zijn nou juist de dingen die een sporter eet voor wedstrijden en trainingen. Ik ga de komende maanden dan ook gebruiken om te onderzoeken wat m’n lichaam wel en niet aankan. Als dat allemaal goed gaat dan kan ik misschien weer inhaken bij het winterseizoen van het mountainbiken, of anders in het nieuwe wielerseizoen.
Twee weken geleden heb ik m’n looptrainingen opgepakt om begin oktober mee te doen aan de Kustmarathon. Een marathon stond sowieso nog op m’n to-do-list, maar hij komt wat jaartjes eerder dan gepland. De planning is op dit moment ideaal, omdat de hartslag een stuk lager ligt dan tijdens de koers. Van kotsen, draaierig en kramp heb ik geen last. Ik hoop dat het zo blijft wanneer de trainingen langer worden, maar het voelt voor m’n lichaam allemaal net wat rustiger.

Ach ja, al mis ik het koersen, het is weer heerlijk om met een nieuw doel bezig te zijn. 12 weken trainen voor een hopelijk schitterend evenement.

Stoppen met koersen. Dzjuu!

  
Helaas pindakaas. Voor onbepaalde tijd word ik gedwongen om te stoppen met koersen. Het is geen overtraining zoals ik de laatste weken dacht, maar er blijkt meer aan de hand te zijn met m’n lichaam.

Uit bloedonderzoek in het ziekenhuis is gebleken dat m’n suikerspiegel veel te hoog is. Dit kan duiden op suikerziekte, of een verhoogd risico erop. De komende weken word ik vaker geprikt en onderzocht hoe ernstig de situatie nou eigenlijk is.

Samen met de dokter hebben we een aantal klachten besproken en er beginnen bij mij wat kwartjes te vallen. De hogere hartslag van de laatste weken en de moeheid waarmee ik te kampen heb kunnen symptomen zijn. Ook ben ik de laatste tijd vaak ziek. Er hoeft nog maar een windje te waaien of ik heb al koorts. 

En dan is er nog die misselijkheid en overgeven tijden de koers. Ik overvoer mezelf voor een koers met suikers en koolhydraten. M’n suikerspiegel staat op zo’n moment torenhoog. Da’s goed is voor ’n sporter, maar niet voor iemand met suikerproblemen. Sterker nog, het kan gevaarlijk zijn. 

De komende weken wordt er verder gekeken hoe erg de situatie is. Natuurlijk ga ik door met sporten, maar het avontuur van koersen moet ik tijdelijk in de ijskast zetten. Jammer, maar de wereld stort natuurlijk niet in elkaar. Voor ieder probleem is wel een oplossing en dat is nu ook het geval. Om die flauwe klassieker van Schwarzenegger er maar eens in te gooien; “I’ll be back!”

Overtraind

   

  

1 meter, 2 meter, 3 meter… het is nie waar hè. We zijn nog maar 15 minuten bezig op deze zomeravond en ik moet er al weer af. M’n lichaam is na dit kippeneindje compleet uitgeblust. Net zoals vorige keer in de Ronde van Rilland lopen m’n benen in 5 seconden helemaal vol. Iedere renner heeft in een wedstrijd wel eens een slecht moment, maar dit voelt totaal anders. Ik kan echt geen trap meer doen. Wat is er verdomme toch aan de hand? Waar ik grote stappen wil maken gaat het alleen maar slechter de laatste weken.

Train ik minder? Nee. Sterker nog, ik ben meer en vooral intensiever gaan trainen. In januari, februari en maart heb ik vooral kilometers gemaakt. Daarna heb ik veel blokken gereden. Het zijn intensieve trainingen waarbij je een paar minuten vol gaat. Het zou het geheim moeten zijn om “harder” te worden en vooral de snelheid meer aan te kunnen.
Vanaf april heb ik alleen een probleem. M’n rustpolsslag, die voor een sporter van groot belang is, daalt steeds slechter. Na intensieve trainingen duurt het soms 3 dagen voor mijn lichaam weer is herstelt. Daar moet je eigenlijk op wachten, maar ik ben te koppig geweest. Ik was bang achter te raken met de betere renners en dus ging ik toch gewoon trainen. En niet op de herstelmodus, maar ik bleef m’n blokken doen. 

Toen ik er in Rilland na de helft van de koers werd afgereden was dat al een signaal dat het niet lekker zat. Een week later werd ik ziek en moest ik wel rust nemen. Ik nam een extra rustpauze van bijna een week en warempel, ik herstelde weer. 

Toen ik de training hervatte was schoot de polsslag opnieuw de lucht in. Ook dit keer verdomde die het om te zakken. Als test trapte ik vorige week mee met de zomeravondcompetitie. Juist, voor nog geen kwartier. Toen ik een rondje later weer in wilde pikken verzuurden m’n benen zo snel dat ik na een rondje er al weer af moest. Echt, ik kon wel janken.

Ik heb maar eens hulp gezocht en er is maar 1 conclusie, overtrained. Te veel, te weinig rust en met een te hoge polsslag. Op advies leer ik op veel andere dingen te letten tijdens trainingen waardoor ik hopelijk snel de overtraining achter me kan laten. In ieder geval rij ik geen Oude Tonge en Ovezande. Misschien ben ik er in Oudelande bij. Het is even per week bekijken hoe het gaat en of de energie eindelijk weer gaat pompen door het lichaam.

2014, mijn cijfers

De tijd van de lijstjes -en vooruit- ik doe ook even mee. Het afgelopen jaar heb ik 8910 kilometer over ‘s-Heerenwegen gereden. Dat is een enkele reis naar Zuid-Afrika. Is het ver? Ach, ik kan er zo een aantal aanwijzen die 1000 kilometer meer hebben gereden. Ik heb in ieder geval nog nooit zoveel afgelegd op de fiets.

Het afgelopen jaar ben ik er achter gekomen dat het niet gaat om kwantiteit, maar om kwaliteit. Zomaar kilometers rijden is aardige training en leuk tijdverdrijf, maar je zal toch veel meer kilometers moeten rijden die gericht zijn op wedstrijden. Een wedstrijdrijder telt dan ook niet zijn kilometers, maar vooral zijn uren.

Tel ik mijn fiets- en loopkilometers bij elkaar op dan heb ik in totaal 333 uur getraind. Da’s dus bijna 2 weken non-stop op de fiets.

Ach, het zijn leuke cijfers. Wat belangrijker is dat ik in 2015 zowel mijn kwaliteit als kwantiteit wil verhogen om beter te worden. Al ben ik niet meer de jongste, ik wil nog het uitsterste uit m’n zo geliefde wielersport halen. Laat dat volgende jaar maar heel snel beginnen.

Lieve lezers, ook jullie een heel voorspoedig en gezond 2015!

Einde seizoen

Finito, schluss, einde, KLAAR! Mijn allereerste wielerseizoen zit er op. Ik wilde er nog een verrassend eind aan breien, maar mijn lichaam zegt nee. Al een weekje ben ik niet fit, het is het gevoel of er ieder moment een griep kan losbarsten. Nu leek ik het aardig tegen te kunnen houden met m’n medicijnkast, maar eergisteravond was daar plots verhoging. Juist, dan gaan de alarmbellen bij een sporter luiden en mag er maar 1 ding, rust! En dat terwijl er deze week intensieve trainingen op het programma stonden. Ach, het is geen ramp hoor, want veel coureurs hebben een rustpauze ingelast, alleen dat uitstapje é.

Twee weken geleden kocht ik een mountainbike en zoals dat bij mij gaat, moet wel ergens een doel worden gesteld. Dat werden de ATB-wedstrijden in Heinkenszand op 1 november en een week later die van ‘s-Heer Arendskerke. M’n debuut in het mountainbikepeloton. Pas daarna zou ik m’n rust pakken en beginnen met trainen voor het nieuwe seizoen.

Het loopt allemaal anders en er gaat een dikke streep door die wedstrijden. De komende weken wordt het eens even niet 5 dagen per week trainen. Het worden weken van wat rustiger aan doen en plannen maken voor de komende maanden.

Wel ga ik terugkijken op het afgelopen seizoen, want wat was het prachtig. Ik heb zo genoten van al die wedstrijden en alles wat dat met zich meebrengt. Niet alleen is de rush van een koers mooi, ik merk ook sport een machtige uitlaatklep voor me is geworden. Het is heerlijk om na een dag werken je finaal het schompes in te rijden tijdens een blokkentraining. Je nachtrust is goed, je geest kan veel meer aan en je lichaam wordt er steeds sterker van. En laten we het nog niet hebben over de therapeutische werking van wielrennen. Zonder deze sport had ik dit afgelopen jaar een aantal momenten er totaal anders aantoe geweest. Qua dat ben ik m’n fiets zoveel dankbaar. Het gaat ook zeker geen drie weken duren voor ik m’n eerste rondje ga fietsen.

Daar gaan we weer

Na bijna een maand zonder wedstrijden is het weer tijd voor koers! Eindelijk weer olie op de benen en de veiligheidsspelden door het rugnummer spiesen. Wedstrijden zijn toch een verslaving aan het worden. De spanning, de adrenaline die door het peloton giert, ik heb het verdomd gemist. Morgen gebeurt het gelukkig weer!

Na de Ronde van Heinkenszand was m'n lichaam ook wel toe aan wat rust. M'n ochtendpols was telkens te hoog en dat is een duidelijk signaal dat je niet meer hersteld na een inspanning. Normaal schommelt die van mij tussen de 43 (in hele goede vorm) en de 45, maar de week voor Heinkenszand ging die niet meer lager dan 48. Ik heb dit één keer meer meegemaakt en dat was een voorbode van een paar dagen griep. Dit volkomen negeren was niet verstandig dus zat er maar één ding op. Rust!

Nu dacht ik eigenlijk dat ik na een paar dagen niks doen wel volledig was hersteld. Toen ik echter na een paar dagen weer begon met wat hardlopen ging ik keihard door m'n rug. Ik werd ineens weer een roteind teruggeworpen. Volgens mij een signaal dat m'n lichaam nog niet was uitgerust en dat ik me toch nog langer koest moest houden.

Gelukkig was het met een kleine week algemene rust -en fysio- weer hersteld. De trainingen konden weer starten.

We zijn nu ruim drie weken verder en m'n lichaam is weer klaar voor de strijd. Na flink wat pittige trainingen wil ik weten waar ik sta en aangezien er deze week geen uitdagingen zijn in het Zeeuwse trek ik morgen over de grens naar Heusden. Het is een klein dorpje vlakbij Gent waar een wedstrijd wordt georganiseerd die redelijk in mijn straatje past. Het zal waarschijnlijk wel iets te hard gaan, maar ik hoop wat koershardheid op te doen voor de volgende weken. Er staan dan mooie wedstrijden op het programma in Nieuw- en Sint Joosland, Hansweert en bijvoorbeeld Calfven. Maar eerste morgen naar Vlaanderen. Voor het eerst in een Belgisch peloton. Koers!