Het is nog 3 ronden in deze ZLM-tour (afwachtingswedstrijd) en ik zit voorin! Nou ja voorin, er is één iemand ontstnapt. We zien ‘m al twee ronden rijden op zo’n 20 seconden, maar dicht gaat het gat niet.
We zijn twee weken na het TMZ-Kampioenschap. Inderdaad, van die wedstrijd heeft hier nooit een verslagje gestaan. Reden? Frustratie! Ik presteerde ver onder de maat. Dacht van te voren wel te weten hoe deze koers zou lopen. Ik liep constant achter de feiten aan. Een ronde voor het einde probeerde ik het nog één keer om er vandoor te gaan. Helaas. Ik had alles gegeven en had geen energie meer voor de sprint. Een 27e plek was mijn lot. Au! Twee weken lang heb ik getraind naar de volgende wedstrijd. Eindelijk een moment om iets recht te zetten. En zo, 3 ronden voor het einde, zijn er nog volop kansen.
Dan moet wel die vluchtpoging teniet worden gedaan. Ik sleur dan ook maar weer eens mee aan kop op het rechte eind richting eerste bocht. Nouja, bochten. Het is een heel rap rondje. Drie van de vier corners zijn zogenoemde “doortrapbochten”. Je kan er vol gas doorheen. Vreemd genoeg stoppen sommige renners met trappen. Waarom? Ik weet het niet, maar het is voor mij een pluspunt. Ik hou mijn snelheid en hoef geen extra energie erin te steken om op de trappers te gaan staan.
Zo’n drie ronden voor het einde begin ik echter wel een jasje uit te doen. Heel de koers ben ik voorin actief geweest en geprobeerd weg te komen. Zonder resultaat! Één of andere clown zat iedere keer in mijn wiel, maar verdomde het om over te nemen. Dan niet! Met een beetje mazzel ben je met z’n tweeën weg, maar hij heeft een bijzondere strategie. Geen waarschijnlijk. Dat in tegenstelling tot de koploper. Hij houdt maar stand. Ik neem m’n petje af, want zachtjes gaat het niet in het peloton. We denderen tegen de 45 kilometer per uur de finishstraat weer in.
Lees verder
Mark Rijk 