Ergens in ronde 4 van de 10 is het gedaan. Ik kreeg het gat niet dicht! Er moest een kleine oversteek gemaakt worden naar de kopgroep, maar het is net of m’n benen leeglopen. Bovenstaande foto is net op dat moment. Het moet vanuit m’n kleine tenen komen, dat gebeurt vaker, maar eerder dan anders geeft mijn lijf er de brui aan. Bij het oprijden van de dijk van Kortgene is het echt over. Ik kan niet meer, de beslissende groep is vertrokken en het wordt een lijdensweg. Iedere ronde moet ik met mijn tong op m’n voorwiel krabbelen om bij het peloton te blijven. Een uitermate slechte dag die ik niet zag aankomen. Het ging zo goed de laatste weken op trainingen. Waarom toch verdomme?
Gelukkig heb ik een achterban met wat ervaren coureurs. Die blijven koel. “Kan gebeuren! Herstellen en op naar de volgende koers.” Ik denk dan dat dat is om mij op te beuren, maar zo gaat dat dus vaker verzekeren ze me. Soms heb je koersen die niet lopen en daar moet je je bij neerleggen. Om onverklaarbare redenen is het je dag niet. “Niet te lang bij stil staan!” Dat vind ik nog verdomd lastig. Heel de week bezig en dan een 16e plek. Teleurstellend.
Foto’s: Sylvia Bierhuizen. Dank!
Mark Rijk 