Dat had ‘m moeten zijn

foto: Jacco Quist

Een split second een slierende achterband en BAF! Daar lag ik. Links zie ik m’n mede-vluchter alleen wegrijden. Nog 900 meter heeft hij te gaan. Hij pakt ‘m, omdat een dombo het voor elkaar krijgt in de laatste ronde op zijn bek te gaan. Ik voel me toch een sukkel! Hier was een kans om die allereerste overwinning te pakken. Sterker nog, voor m’n gevoel was hij al bijna binnen, want die andere zat kapot. Het verliep allemaal zo goed, m’n benen waren in topvorm. Wat kon er misgaan? Waarom gebeurd dit? En waarom juist nu?

Ik word uiteindelijk nog vierde. Dezelfde plek die me vorige week veel vreugde bracht. Nu verre van. M’n lichaam zit vol schaafwonden, maar dat valt allemaal wel mee. Alleen m’n pols baart wat zorgen, omdat ik daar weinig mee kan doen. Gelukkig blijkt na een dag dat het allemaal meevalt.

In m’n koppie blijft het maar malen. Wat ging er toch mis in die bocht? 19 rondjes had ik geen enkel probleem met het natte wegdek. Tot die laatste. Ging het nou zoveel harder dan daarvoor? Eigenlijk viel dat wel mee bij het bekijken van m’n Strava-gegevens. De vorige ronden reden we met 30 per uur door de bocht, tijdens de val met bijna 34 kilometer per uur. Zoveel verschil zit daar niet in.

foto: Jacco Quist

Misschien ging ik het gevaar onderschatten? 19 ronden kijk je uit om niet op je bek te gaan in één van de 8 bochten in de ronde. Dan moet het nu ook goed gaan. In de finale ga je misschien toch te veel risico nemen met dit als gevolg. Of is het omdat ik nog zo weinig finales heb gereden?

Ik lees veel wielerboeken van coureur en daarin komt vaak naar voren dat finales rijden een vak apart is. Die laatste kilometers van de wedstrijd zijn compleet anders dan die tientallen kilometers daarvoor. Je moet er ervaring in krijgen, zeggen ze, en dat heb ik nog niet, maar dat had m’n directe concurrent ook niet! Misschien is het wel die gedachte die net voor de bocht in speelde. “Ik ga hier winnen!” Ik was er volledig van overtuigd dat ik met de armen in de lucht over de meet zou gaan. Oude-Tonge zou de plek worden waar ik m’n eerste overwinning ga pakken. Dat wordt een blog om in te lijsten…

Afgestraft! De gedachten van m’n eerste bloemen zijn kei-hard afgestraft! Dzjuu toch!

foto: Jacco Quist

De nasleep van de val

BAM! “M’n fiets! Waar is m’n fiets?” Het is mijn eerste reactie na de val in de Ronde van Kortgene. Zo snel mogelijk moet ik er weer op. Misschien kan ik nog bij de groep komen? Na een steek in m’n zij was het m’n verstand wat won. “Maandag gewoon weer werken jongen.”

Fanatiek. Retefanatiek ben ik de laatste maanden. Trainingen sla ik niet over en ik probeer zoveel mogelijk van anderen te leren. “Je moet snel weer een rondje gaan rijden, anders worden je spieren stijf.” Nou, oké dan. Ik ben na de val op de fiets naar huis gereden en heb de dag erna ook een tochtje gedaan. De schaafwond op m’n knie was nog het pijnlijkste. Maar ach, als dat de pijn is dan hoef ik me niet druk te maken voor een volgende val. Een paar dagen iets rustiger en ik kan weer knoerhard trainen.

Het is dinsdagmorgen en ik kom plots m’n bed niet meer uit. Wanneer ik m’n bovenlijf omhoog zet is het of er iemand een mes tussen m’n ribben zet. Lucht krijg ik niet meer. Als een vis op het droge. Hap, hap, hap.