Koers 2: Ronde van Kortgene

foto: Arnoud Lievense

Geen bord spaghetti voor de koers. Nooit aan kop van het peloton. Na mijn eerste koers ging ik met een klein tasje ervaring naar mijn tweede wedstrijd in Kortgene. En niet alleen dat, want ik had me de afgelopen twee weken kapot getraind. Ik moest en zou hier nog beter aan de start verschijnen.

De tactiek van vandaag? Rust. Een ander mag het gat dichtrijden en zelf probeer ik zoveel mogelijk energie te sparen. Iedere keer wanneer ik krachtig aanzet verlies ik energie die op het einde misschien hard nodig is. Wieltjes plakken, dat moet het worden vandaag. Het is niet de wijze waarop ik vrienden maak, maar ik denk vooral aan mezelf. Uitrijden, ik moet toch in de buurt kunnen komen?

Start – 10 ronden – nog 28 km
We zijn vertrokken en meteen wordt er flink gesleurd over dit mooie parcours. Het is gevarieerd met op het einde 4 bochten en na de start een flink stuk over een dijk. Daar staat de nodige wind vanaf de linkerkant. In de verkenning had ik al door dat ik rechts moet zitten, omdat een stevige bries vanaf de linkerkant komt. Dat lukt het eerste rondje prima waardoor ik geen één zware trap maak in de wind.

Halverwege draaien we de dijk af vol de Dorpstraat in. Daar gaat het hard, erg hard. Het is er zeker niet ongevaarlijk door een paar obstakels aan de zijkant van de weg. Ook ligt de weg er slecht waardoor het stuiteren is. Inderdaad, met 50 km/pu over een een slecht stuk wegdek is niet fijn voor het onderstel, maar eraan denken moet je zeker niet doen. Kracht erop en gaan.

Mister Tambourine Man

Als verslaggever moet je reportages soms slecht voorbereiden. Wat op papier leuk lijkt is in de praktijk vaak bagger. Microfoon aan en kijken maar. Met die gedachte ging ik de afgelopen week ook naar de Vierdaagse van Nijmegen. Goed kijken, goed luisteren en dan toeslaan.

Dan kom je in gesprekken die spannend worden. Als luisteraar heb je geen idee waar het naartoe gaat en dat wist ik ook niet. Dit was er zo één.

Ik zag het Zeeuwse politiekorps. Alle deelnemers in uniform, maar die persoon die voorop liep trok mijn aandacht. Petje op, tamboerijn in zijn hand en maar slaan. Minuten lang slaan op dat bovenbeen. Dat kan toch niet gezond zijn?

M’n eerste koers

5 uur voor de start
Vier maanden heb ik intensief naar deze dag toegeleefd. Viaducttrainingen, bloktrainingen, uren op de fiets. Maar zou het genoeg zijn om vandaag bij het peloton te blijven? M’n moeder heeft in ieder geval een overheerlijke pasta klaar gemaakt. Wie wil koersen moet goed eten. Ik krijg het makkelijk door mijn keel. Zenuwachtig? Zeker. Maar ik heb er vooral veel zin in.

2 uur voor de start
Nog 2 banaantjes naar binnen gewerkt. Op naar Heinkenszand!

1 uur voor de start
Drie. M’n rugnummer voor vandaag. Ik hoor altijd iedereen over de waarde van een mooi rugnummer, maar ik heb daar niets mee. Het lelijk stuk plastic zet ik met naalden vast op mijn shirt en daarna zie ik ‘m niet meer.

4 minuten voor de start – Nog 25 km
Na een paar rondjes op het parcours stop ik iets voor de start. Zo’n man of 30 in mijn categorie. Ik herken er een aantal, maar velen zijn grote onbekenden.

3 minuten voor de start – Nog 25 km
Bart, Barbra, Sjaco, Richard, Margot, Alex, Sjaco, Sanne… : “Kom op Mark!” Amai. Iedereen die me zou komen supporteren is er. Wat tof, maar zouden ze weten dat ik misschien maar twee rondjes mee rij?

2 minuten voor de start – Nog 25 km
Collega Bart spreekt me aan. Geen idee wat hij heeft gezegd. En Barbra. Wat tof, maar ik zit maar met 1 ding in mijn hoofd, hoe hard gaat het hier straks losbarsten?

1 minuut voor de start – Nog 25 km
De andere categorie, de D’s vertrekken met oa collega en fietsmaat Martijn. Ik gun hem zo’n goede koers na 3 klote wedstrijden dit jaar. “Kom op Martijn!” Oei, nu zijn wij heel snel aan de beurt.

50 seconden voor de start – Nog 25 km
Ik sta op de eerste rij en dat is volledig volgens de tactiek. Honderden keren ben ik gewaarschuwd dat het de eerste twee ronden echt los gaat. Dit wordt rodeo in de polder.

10 seconden voor de start – Nog 25 km
Pedaal staat goed? Oké, we kunnen hoor!

START! – Nog 25 km
Meteen zit ik in m’n klikpedaal. Even staan en weg ben ik… als eerste. Joehoe!? Waar blijven jullie dolle stieren!?

Ik wil koersen

Bijna twee maanden geleden heb ik de kogel definitief door de kerk gejaagd. Ik wil koersen! Een rugnummer op mijn shirt spelden, krom gebogen over het stuur liggen en de spanning van een wedstrijd meemaken. Mijn fietsmaat Martijn had me met zijn koersverhalen warm gemaakt. Het klonk allemaal zo mooi. Poëzie voor de wielerliefhebber. Dat wil ik ook! Maar ja, dan moest er toch nog flink wat gebeuren. Met die 2 a 3 trainingsrondjes per week ging ik het niet redden. En dan waren er nog een flink aantal hindernissen te nemen.

De grootste was stoppen met roken. Wat van te voren echter een col van buitencategorie leek was zo gepiept. Na een laserbehandeling, nu precies 8 weken geleden, heb ik geen peuk meer aangeraakt. Mijn conditie is daardoor de lucht ingevlogen. Eigenlijk al het grootste winstpunt van dit idee, maar daar haal je het nog niet mee. Ik was namelijk veel te dik. Naja, eigenlijk nog steeds voor iemand die wielrenner wil zijn, maar na 8 weken intensief trainen is er 8 kilo af. Het is een goed begin van wat hopelijk nog meer gaat worden.

En dan, trainen. Twee maanden geleden heb ik de hulp ingeroepen van Raoul Poortvliet. Niet alleen dorpsgenoot, maar ook de Zeeuwse criteriumkoning met drie overwinningen bij de Elite. Hij moet zeker weten hoe ik me goed zou kunnen voorbereiden op rondjes rond de kerk. Dat kan hij. Ik had me nooit voorgesteld om ooit nog eens 20 keer hetzelfde viaduct op te sprinten. Vol gas naar boven, rustig naar beneden, omdraaien, en dan vol aanzetten voor de volgende beklimming. Au!

Trainen deden we vanaf toen niet meer met wind mee. “Alleen hard trainen met tegenwind,” zei Raoul. Dus ging ik met bijna maximale hartslag tegen de wind in. Allemaal als doel om weerstand op te bouwen. Twee keer heb ik kostend over m’n stuur gehangen. Zo kapot zat ik. Maar in mijn achterhoofd hoopte ik dat het mijn prestatie alleen maar zou helpen. Allemaal voor die eerste koers op 5 juli.

Waar ga ik aan meedoen aanstaande vrijdag? Ik doe mee bij de SP-categorie van de Trimbelangen Midden-Zeeland. Ze noemen het de “wilde bond”, maar is een zeer gerespecteerde partner van de KNWU. De SP’s is een instapklasse. Dat klinkt laag, maar wanneer ik twee namen noem dan weet je direct dat het geen kattepis is. Als eerste rijdt Joannathan Duinkerke vaak mee. Hij was idd die jongen die meereed in het peloton tijdens de Giro. Maar dat niet alleen. Hij won vorig jaar nog goud op de Olympische Spelen voor aangepaste sporters. Wie er nog meer meedoet? Regelmatig is de beste Zeeuwse wielrenster Birgit Lavrijssen aan de start. Ze is full prof in België, rijdt veel koersen met Marianne Vos, maar dus ook bij de SP’s. Zegt dat al genoeg?

De SP-categorie is dan de instapklasse, ze rijden tijdens wedstrijden zo’n 37 kilometer per uur gemiddeld. De wedstrijden zijn maar 25 kilometer, maar het vliegt er vanaf het eerste moment keihard in. Afgelopen weekend reden ze tijdens de Ronde van Kruiningen zelfs 39 kilometer gemiddeld. Een record. Dat is geen kattepis voor jongens die dit voor hun hobby doen. En ik kom verdorie net kijken.

Ach ja, vandaag heb ik mijn laatste lange training gemaakt en ik lijk klaar te zijn voor aanstaande vrijdag. En nee, zeker niet voor de winst. Ik heb 8 weken alles gegeven om hopelijk in het peloton te kunnen blijven rijden. Meer verwachtingen mag ik niet hebben. Het wordt aanpikken, me het schompes rijden om aan te blijven haken., maar alleen daarvoor is het me allemaal waard geweest.

Dat het maar heel snel vrijdag 18:01 uur mag zijn. “Dames en heren. Welkom bij de Ronde van Heinkenszand!” Ik ga koersen!