Finito, schluss, einde, KLAAR! Mijn allereerste wielerseizoen zit er op. Ik wilde er nog een verrassend eind aan breien, maar mijn lichaam zegt nee. Al een weekje ben ik niet fit, het is het gevoel of er ieder moment een griep kan losbarsten. Nu leek ik het aardig tegen te kunnen houden met m’n medicijnkast, maar eergisteravond was daar plots verhoging. Juist, dan gaan de alarmbellen bij een sporter luiden en mag er maar 1 ding, rust! En dat terwijl er deze week intensieve trainingen op het programma stonden. Ach, het is geen ramp hoor, want veel coureurs hebben een rustpauze ingelast, alleen dat uitstapje é.
Twee weken geleden kocht ik een mountainbike en zoals dat bij mij gaat, moet wel ergens een doel worden gesteld. Dat werden de ATB-wedstrijden in Heinkenszand op 1 november en een week later die van ‘s-Heer Arendskerke. M’n debuut in het mountainbikepeloton. Pas daarna zou ik m’n rust pakken en beginnen met trainen voor het nieuwe seizoen.
Het loopt allemaal anders en er gaat een dikke streep door die wedstrijden. De komende weken wordt het eens even niet 5 dagen per week trainen. Het worden weken van wat rustiger aan doen en plannen maken voor de komende maanden.
Wel ga ik terugkijken op het afgelopen seizoen, want wat was het prachtig. Ik heb zo genoten van al die wedstrijden en alles wat dat met zich meebrengt. Niet alleen is de rush van een koers mooi, ik merk ook sport een machtige uitlaatklep voor me is geworden. Het is heerlijk om na een dag werken je finaal het schompes in te rijden tijdens een blokkentraining. Je nachtrust is goed, je geest kan veel meer aan en je lichaam wordt er steeds sterker van. En laten we het nog niet hebben over de therapeutische werking van wielrennen. Zonder deze sport had ik dit afgelopen jaar een aantal momenten er totaal anders aantoe geweest. Qua dat ben ik m’n fiets zoveel dankbaar. Het gaat ook zeker geen drie weken duren voor ik m’n eerste rondje ga fietsen.
Mark Rijk 