Middelkamp

Wat een prachtig shirt is het clubtenue van wielervereniging Middelkamp toch. Al jaren heeft de Zeeuwse club een shirt wat moed en kracht uitstraalt. En sinds deze week weet ik ook dat het niet alleen mooi is, nee, het zit ook heerlijk. “Maar Mark is nu toch geen renner van Middelkamp geworden?” Nou, uhhhhh…

Afgelopen maanden heb ik m'n doelen uitgestippeld voor het komend seizoen. Één daarvan is om het dit jaar meer in Nederland te gaan rijden. Vorig jaar heb ik bij de Belgische bond van de WAOD gereden, maar ik vond het slecht georganiseerd. Één keer ging de wedstrijd niet door en de andere koers werd de laatste seconde samengevoegd met de hoogste categorie. Ik ben daar een beetje klaar mee.

Na wat advies van anderen ga ik dit jaar ook wedstrijden rijden in de Sportklasse. Deze Nederlandse categorie is van de KNWU en combineert wedstrijden met oa junioren en b-amateurs. Ik zal hier in het begin keihard worden afgereden, maar ik hoop toch verder in het seizoen er eens wat langer aan te hangen. Ja, dat worden echte “leerkoersen” voor me, maar ach.

Bij het aanmelden voor de Sportklasse kwam ik er alleen achter dat je verplicht lid moet zijn van een Nederlandse vereniging. Ik dacht een los lidmaatschap te kunnen nemen, maar dat gaat niet. De beslissing was snel genomen om dan maar bij Middelkamp te gaan rijden. En daar hoort dus ook kleding bij.

Ik heb er één training in gereden en het zit als gegoten, maar voor m'n gevoel blijft het toch een tikkeltje heiligschennis. Het is of je met een gele trui aan gaat rijden terwijl je dat helemaal niet heb verdient. In die gele trui mag alleen maar de leider van de Tour in rijden. Niemand anders! Ik moet altijd zo lachen om mannen die met een bolletjestrui door het Zeeuwse landschap trappen. Stop daar mee heren. Je rijdt voor lul.

Maar het Middelkamp shirt, het is toch een kledingstuk wat je eigenlijk mag dragen wanneer je wat hebt gepresteerd, of vanuit de jeugd al bij de club rijdt. Ik voldoe totaal niet aan de criteria en daarom voelt het vreemd. Het geeft me in ieder geval wel de kik om er nog harder tegenaan te gaan dit jaar. Ik wil laten zien dat ik dit shirt waard ben.

Of ik nu alleen maar in dit teneu ga rijden? Nee, de TMZ-wedstrijden rij ik nog fier in m'n Riedam-shirt.

 

 

Gepubliceerd met Blogsy

License to race

Het belangrijkste pasje is binnen. Mijn ‘license to race’ zit veilig in mijn portemonnee. Een jaar lang mag ik meedoen aan ruim 30 wedstrijden bij de wielerbond van Zeeland, de TMZ. Nu is zo’n pasje maar een stuk plastic, maar het is voor mij toch een gevoel of ik me langzaam coureur mag gaan noemen. Beetje bij beetje hoor ik bij de club.

Licentie, het klinkt ook zo stoer. Het is net of je eerst de hoogste berg moet beklimmen om er één te krijgen. Zeg maar eens rijbewijs hardop. Dat straalt toch niks uit? Licentie, licentie, licentie… of de koningin ‘m persoonlijk aan je heeft overhandigd. Bij gratie verleend, hierbij uw licentie. Ach ja, voor 30 euro en een pasfoto kan jij ‘m ook halen, maar weet waar je aan begint.

Tijdens toertochten wordt wel eens de vraag gesteld. “Zeg, heb jij een licentie?” Wanneer deze vraag met ja wordt beantwoord dan weet je dat je met een wedstrijdrijder hebt te maken. Achter zo’n renner een beklimming oprijden is geen schande. Naast hem naar boven rijden is knap. En zo’n vent uit het wiel rijden geeft helemaal euforie. “Ree ik verdomme toch een licentiehouder uit het wiel!” Één probleem, ik heb het komende jaar op dit gebied niks meer te winnen. Iedereen zal mij uit het wiel uit willen rijden tijdens een trainingstochtje, “heb jij nou een licentie?”

Het duurt echter nog even voor ik mijn licentie mag tonen, want pas op 5 april begint het wielerseizoen. Dat is dus nog twee-en-een-halve-maand! Ik begin echter ongeduldig te worden en wil het liefst vandaag nog een rugnummer opspelden. Eindelijk wil ik resultaat zien van die vele trainingen van de laatste weken. Oké, er zijn in maart nog een paar trainingswedstrijdjes, maar da’s ook niet voor het eggie.