Middelkamp

Wat een prachtig shirt is het clubtenue van wielervereniging Middelkamp toch. Al jaren heeft de Zeeuwse club een shirt wat moed en kracht uitstraalt. En sinds deze week weet ik ook dat het niet alleen mooi is, nee, het zit ook heerlijk. “Maar Mark is nu toch geen renner van Middelkamp geworden?” Nou, uhhhhh…

Afgelopen maanden heb ik m'n doelen uitgestippeld voor het komend seizoen. Één daarvan is om het dit jaar meer in Nederland te gaan rijden. Vorig jaar heb ik bij de Belgische bond van de WAOD gereden, maar ik vond het slecht georganiseerd. Één keer ging de wedstrijd niet door en de andere koers werd de laatste seconde samengevoegd met de hoogste categorie. Ik ben daar een beetje klaar mee.

Na wat advies van anderen ga ik dit jaar ook wedstrijden rijden in de Sportklasse. Deze Nederlandse categorie is van de KNWU en combineert wedstrijden met oa junioren en b-amateurs. Ik zal hier in het begin keihard worden afgereden, maar ik hoop toch verder in het seizoen er eens wat langer aan te hangen. Ja, dat worden echte “leerkoersen” voor me, maar ach.

Bij het aanmelden voor de Sportklasse kwam ik er alleen achter dat je verplicht lid moet zijn van een Nederlandse vereniging. Ik dacht een los lidmaatschap te kunnen nemen, maar dat gaat niet. De beslissing was snel genomen om dan maar bij Middelkamp te gaan rijden. En daar hoort dus ook kleding bij.

Ik heb er één training in gereden en het zit als gegoten, maar voor m'n gevoel blijft het toch een tikkeltje heiligschennis. Het is of je met een gele trui aan gaat rijden terwijl je dat helemaal niet heb verdient. In die gele trui mag alleen maar de leider van de Tour in rijden. Niemand anders! Ik moet altijd zo lachen om mannen die met een bolletjestrui door het Zeeuwse landschap trappen. Stop daar mee heren. Je rijdt voor lul.

Maar het Middelkamp shirt, het is toch een kledingstuk wat je eigenlijk mag dragen wanneer je wat hebt gepresteerd, of vanuit de jeugd al bij de club rijdt. Ik voldoe totaal niet aan de criteria en daarom voelt het vreemd. Het geeft me in ieder geval wel de kik om er nog harder tegenaan te gaan dit jaar. Ik wil laten zien dat ik dit shirt waard ben.

Of ik nu alleen maar in dit teneu ga rijden? Nee, de TMZ-wedstrijden rij ik nog fier in m'n Riedam-shirt.

 

 

Gepubliceerd met Blogsy

Niet van een vreemde

Zie je die man daar rechts zenuwachtig aan z’n sokken trekken? Hij draagt het allermooiste shirt van de heren die klaar staan voor de start. Nou, dat is ‘m hoor, dat is mijn vader vlak voor het begin van de Patrijzenjacht van 1960 of 61. Een wedstrijd die ook wel bekend staat als de Ronde van Colijnsplaat. En laat ik die wedstrijd nou morgen ook rijden.

Zo vader, zo zoon, maar nog niet qua uitslagen, want mijn vader was een niet onverdienstelijk coureur. Op het palmares van Rinus Rijk redelijk wat podiumplekken. Als nieuweling en junior koerste hij veel wedstrijden in Zeeland en daarbuiten. Regelmatig deed hij dan ook mee aan wedstrijden in België. De verhalen van die koersen vind ik prachtig. Vaak reed pa op zaterdag al richting d’n overkant. Met de pont van Hoedekenskerke naar Terneuzen en dan ergens blijven slapen bij een vriendje die coureur was. Op zondagochtend moest hij dan vroeg uit de veren, want voor de roomse koersen moest je eerst naar de kerk. Met je klikpedalen over de tegelvloer een hostie halen, een wees gegroet van meneer pastoor en dan op volle snelheid naar een Belgisch dorp voor een kermiskoers. Wat een leven als 17-jarig ventje!

Heel lang heeft m’n vader niet gereden. Na twee jaar bij de jeugd moest hij in militaire dienst. Jammer, maar het is prachtig hoeveel verhalen hij er aan over heeft gehouden. Zo was deze Patrijzenjacht op de foto het clubkampioenschap van wielervereniging Middelkamp. Pa reed die dag niet op het podium. Dit mede omdat hij na een gewonnen tussensprint pardoes de greppel werd ingeduwd. Dies Kosten had de sprint moeten winnen en was er niet van gediend dat het plannetje in duigen viel.

Gelukkig zijn er morgen geen tussensprints om ruzie over te maken. Ik heb hopelijk na morgen wel weer een mooi verhaal om bij te schrijven aan m’n wielercarrière.

Met de mannen van Middelkamp op pad

Een reactie op Facebook van Adrie Bruijnooge afgelopen donderdag: “Zaterdag duurtraining 12:00 uur. Ik verwacht je.” Is dit een grap? Adrie is ploegleider van de belofte/elite van wielervereniging Theo Middelkamp. Coureurs die vaak al sinds hun tiende bezig zijn met wielrennen. Ze zijn vol in training om dit jaar goed te presteren in de criteriums en klassiekers, zoals bijvoorbeeld Braakman en Wim Hendriks. Mannen met ervaring. Dit aanbod sla ik niet af!

Een duurtraining rij ik zelf ook regelmatig. Vaak een uurtje of 2 a 3 in een relatief lage hartslagzone. Het is een prima training in opbouw voor mijn koersen van nog geen uur. Bij de Middelkampers is dat iets anders. Een criterium duurt bij de Elite/Belofte minimaal 2,5 uur. En de klassiekers gaan over zo’n 160 km. Een duurtraining van Middelkamp is minimaal 4 uur en kan soms wel eens 5,5 uur duren. Nou, dat is voor mij wat te gortig, maar een paar uur meetuffen moet lukken.

Het is vanaf het begin een genot om tussen de heren te rijden. Ze zijn verdomd handig met een fiets, draaien erg makkelijk en weten waar ze moeten rijden. Nu heb ik al veel in groepen gereden en het valt op dat het het hier allemaal een stuk makkelijker gaat.