Slechte benen

Ergens in ronde 4 van de 10 is het gedaan. Ik kreeg het gat niet dicht! Er moest een kleine oversteek gemaakt worden naar de kopgroep, maar het is net of m’n benen leeglopen. Bovenstaande foto is net op dat moment. Het moet vanuit m’n kleine tenen komen, dat gebeurt vaker, maar eerder dan anders geeft mijn lijf er de brui aan. Bij het oprijden van de dijk van Kortgene is het echt over. Ik kan niet meer, de beslissende groep is vertrokken en het wordt een lijdensweg. Iedere ronde moet ik met mijn tong op m’n voorwiel krabbelen om bij het peloton te blijven. Een uitermate slechte dag die ik niet zag aankomen. Het ging zo goed de laatste weken op trainingen. Waarom toch verdomme?

Gelukkig heb ik een achterban met wat ervaren coureurs. Die blijven koel. “Kan gebeuren! Herstellen en op naar de volgende koers.” Ik denk dan dat dat is om mij op te beuren, maar zo gaat dat dus vaker verzekeren ze me. Soms heb je koersen die niet lopen en daar moet je je bij neerleggen. Om onverklaarbare redenen is het je dag niet. “Niet te lang bij stil staan!” Dat vind ik nog verdomd lastig. Heel de week bezig en dan een 16e plek. Teleurstellend.

Foto’s: Sylvia Bierhuizen. Dank!

Het mentale vlak

Focus je op het proces, niet op het resultaat. Want als je je richt op het proces, dan komt het resultaat vanzelf.

Bovenstaande quote komt uit ‘Yes een Crisis‘ van hockeycoach Marc Lammers. Het boek kocht ik op aanraden van een bekende, “misschien helpt het je in de koers.” Nou, het zet je zeker aan het denken als sporter, want wat is er op mentaal gebied nog veel te leren. Als je tenminste jezelf wil verbeteren.

Alleen al de bovenstaande quote heeft me uren laten turen. Hij klopt als een bus en is ook nog eens op mij van toepassing. Zat ik in Oude-Tonge in de laatste ronde al niet verder te denken? In gedachte was ik al bezig met dingen na de koers. Fout!

Zo ook met andere dingen. Had ik al niet toegezegd om aan een wedstrijd van een ander niveau mee te doen? Da’s dom, want kijk nooit verder dan het doel. Steek liever tijd in hoe je dat doel wil bereiken!

Dat blijft eerst maar eens podium te rijden, misschien dat dat nu lukt in Kortgene. Verschillende koerstactieken zijn besproken, de voorbereiding zijn uitermate goed verlopen. De trainingen van de afgelopen week zijn gericht om zaterdag goed te presteren. Alles voor het proces wat moet resulteren in een goed resultaat.

ps: Ken je nog boeken over de mentale kant van sporters? Ik hoor het graag!

Dat had ‘m moeten zijn

foto: Jacco Quist

Een split second een slierende achterband en BAF! Daar lag ik. Links zie ik m’n mede-vluchter alleen wegrijden. Nog 900 meter heeft hij te gaan. Hij pakt ‘m, omdat een dombo het voor elkaar krijgt in de laatste ronde op zijn bek te gaan. Ik voel me toch een sukkel! Hier was een kans om die allereerste overwinning te pakken. Sterker nog, voor m’n gevoel was hij al bijna binnen, want die andere zat kapot. Het verliep allemaal zo goed, m’n benen waren in topvorm. Wat kon er misgaan? Waarom gebeurd dit? En waarom juist nu?

Ik word uiteindelijk nog vierde. Dezelfde plek die me vorige week veel vreugde bracht. Nu verre van. M’n lichaam zit vol schaafwonden, maar dat valt allemaal wel mee. Alleen m’n pols baart wat zorgen, omdat ik daar weinig mee kan doen. Gelukkig blijkt na een dag dat het allemaal meevalt.

In m’n koppie blijft het maar malen. Wat ging er toch mis in die bocht? 19 rondjes had ik geen enkel probleem met het natte wegdek. Tot die laatste. Ging het nou zoveel harder dan daarvoor? Eigenlijk viel dat wel mee bij het bekijken van m’n Strava-gegevens. De vorige ronden reden we met 30 per uur door de bocht, tijdens de val met bijna 34 kilometer per uur. Zoveel verschil zit daar niet in.

foto: Jacco Quist

Misschien ging ik het gevaar onderschatten? 19 ronden kijk je uit om niet op je bek te gaan in één van de 8 bochten in de ronde. Dan moet het nu ook goed gaan. In de finale ga je misschien toch te veel risico nemen met dit als gevolg. Of is het omdat ik nog zo weinig finales heb gereden?

Ik lees veel wielerboeken van coureur en daarin komt vaak naar voren dat finales rijden een vak apart is. Die laatste kilometers van de wedstrijd zijn compleet anders dan die tientallen kilometers daarvoor. Je moet er ervaring in krijgen, zeggen ze, en dat heb ik nog niet, maar dat had m’n directe concurrent ook niet! Misschien is het wel die gedachte die net voor de bocht in speelde. “Ik ga hier winnen!” Ik was er volledig van overtuigd dat ik met de armen in de lucht over de meet zou gaan. Oude-Tonge zou de plek worden waar ik m’n eerste overwinning ga pakken. Dat wordt een blog om in te lijsten…

Afgestraft! De gedachten van m’n eerste bloemen zijn kei-hard afgestraft! Dzjuu toch!

foto: Jacco Quist

Net geen podium

Iedere trap kom ik decimeters dichter. Ik MOET die gozer voorbij! Het is nog 100 meter tot de finish, maar zit finaal kapot. KOMAAN! In m’n kop spoken gelukkig nog andere gedachtes, want daar is een podiumplek nog binnen bereik. RIJDEN DAN! In m’n ooghoek zie ik de streep naderen. Dzjuu! Dat kan niet meer Mark. 4e. M’n beste uitslag ooit, maar net geen podium. Het scheelt maar een wiel om op het ereschavot te stappen waar me bloemen, een beker en zoenen van de rondemiss wachten. Verdoeme!

Een wiel verschil, anders podium, 4e in de Ronde van Rilland. Prachtig resultaat, maar het ereschavot op een wiel missen is zuur.

— Mark Rijk (@MarkRijk) May 3, 2014

Ik bol uit over de Hoofdstraat van Rilland. M’n hartslag zit met 183 aan de max en m’n longen piepen om wat verse lucht binnen te krijgen. Van 27, naar 8 en nu plek 4. Iedere wedstrijd gaat het op alle punten een stukje beter, maar het gaat ook vooral een stuk makkelijker. Ik kan me beter in de groep positioneren, meedraaien voorin, maar er ook eens een knoerharde versnelling opleggen. Daar zit vooruitgang in en blijkbaar heb ik ook nog eens een sprint in de benen. Dat lijkt zo zachtjes aan een voorwaarde voor een goede uitslag, want alle wedstrijden liepen uit op een massasprint.

foto’s: Jacco Quist
Wegrijden zat er zaterdag ook weer niet in. Door de harde wind ging het regelmatig op “de kant”, maar dat leidde niet één keer tot een kopgroep. Hopelijk verandert dat ooit nog een keer in de komende weken.

In die weken zal ik toch ook anders aan de start staan. Podium rijden is haalbaar en wanneer alles meezit dan is winnen ook niet uitgesloten. Yes! Winnen. Ik vind het nog wat groots en  onbereikbaar klinken, maar zachtjes aan moet ik het vertrouwen krijgen dat het kan gaan lukken. Een goede dag en een paar goede beslissingen en ik ben kanshebber.

Het is alleen nu een kwestie van nóg specifieker trainen en gezond blijven. Een valpartij of ziekte zou alles verpesten en dat kan ik echt niet gebruiken. Nu op naar zaterdag, op naar de Ronde van Oude Tonge waar hopelijk wél een ereschavot staat. Zaterdag stond de top 3 gewoon op de weg. Kom op organisaties! Wanneer je podium rijdt wil je daar wel opstaan.