BAM! “M’n fiets! Waar is m’n fiets?” Het is mijn eerste reactie na de val in de Ronde van Kortgene. Zo snel mogelijk moet ik er weer op. Misschien kan ik nog bij de groep komen? Na een steek in m’n zij was het m’n verstand wat won. “Maandag gewoon weer werken jongen.”
Fanatiek. Retefanatiek ben ik de laatste maanden. Trainingen sla ik niet over en ik probeer zoveel mogelijk van anderen te leren. “Je moet snel weer een rondje gaan rijden, anders worden je spieren stijf.” Nou, oké dan. Ik ben na de val op de fiets naar huis gereden en heb de dag erna ook een tochtje gedaan. De schaafwond op m’n knie was nog het pijnlijkste. Maar ach, als dat de pijn is dan hoef ik me niet druk te maken voor een volgende val. Een paar dagen iets rustiger en ik kan weer knoerhard trainen.
Het is dinsdagmorgen en ik kom plots m’n bed niet meer uit. Wanneer ik m’n bovenlijf omhoog zet is het of er iemand een mes tussen m’n ribben zet. Lucht krijg ik niet meer. Als een vis op het droge. Hap, hap, hap.
Mark Rijk 